Η ανάγκη του ανθρώπου για κοινωνικότητα έχει δύο
παραμέτρους, μία εξωτερική και μία εσωτερική. Θέτοντας αρχικά το εγώ του
απέναντι σε ένα άλλο, λαμβάνει από το άλλο εγώ μια επιβεβαίωση της δικής του ύπαρξης.
Η εσωτερική παράμετρος έχει να κάνει με την επιδίωξη από όλες τις λειτουργίες
τού εγώ του ενός κοινού σκοπού, καθώς θα πρέπει να αμυνθούν ή να επιτεθούν στο
άλλο εγώ. Στη μοναξιά δεν υπάρχει εξωτερική επιβεβαίωση, ούτε κίνητρο
διατήρησης της ενότητας. Σε μια τέτοια κατάσταση ο άνθρωπος έχει τον χρόνο να
παρατηρήσει ότι αυτό που ονομάζει εγώ δεν αποτελεί ένα ενιαίο σύνολο, δεν
αποτελεί καν ένα σύνολο αντιτιθέμενων δυνάμεων, αλλά μια συγκυριακή, παροδική
πυκνότητα σωματιδίων ύλης που συγκρουόμενα παράγουν φυσικά και χημικά
αποτελέσματα, ανάμεσα σε άλλα και την ψευδαίσθηση του ενιαίου και άρα υπαρκτού
εγώ.