Όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος δεν
μένει τίποτα πίσω του. Το ατομικό σύμπαν στο οποίο έζησε δημιουργήθηκε με τη
δική του δημιουργία και κατέρρευσε με τον θάνατό του. Οι υπόλοιποι άνθρωποι υπάρχουν
σε άλλα σύμπαντα στα οποία αυτός ποτέ δεν εισχώρησε. Τα σύμπαντα αυτά έχουν
πολλά κοινά μεταξύ τους γιατί τα υλικά που συνθέτουν τους ανθρώπους και οι
μηχανισμοί λειτουργίας τους είναι εξαιρετικά κοινά στοιχεία. Μοιράζονται τις
ίδιες δομές αισθητήριων οργάνων, τα δεδομένα των οποίων επεξεργάζεται μια
εσώκλειστη μηχανή, φτιαγμένη με μικρές διαφοροποιήσεις από άνθρωπο σε άνθρωπο,
από ζωντανό οργανισμό σε ζωντανό οργανισμό. Όμως το εξαγόμενο υλικό, η τελική
πίστη «περί τίνος πρόκειται» είναι μοναδική για κάθε πλάσμα, είναι ένας κόσμος.
Όταν ένας άνθρωπος πεθάνει, κανείς άλλος άνθρωπος δεν μπορεί να αναπλάσει τον
κόσμο του δημιουργώντας έναν κόσμο ίδιο, αντίγραφο του δικού του. Ο κόσμος του
πεθαμένου έχει χαθεί και δεν θα υπάρξει ποτέ πια.
Με κάθε θάνατο ένα σύμπαν καταρρέει.
Κάθε άνθρωπος είναι ένα περίκλειστο σύμπαν.
Αν εξαφανιζόταν η ζωή από τον
πλανήτη, ο ουρανός θα ήταν ακόμη ουρανός και η θάλασσα θα ήταν ακόμη θάλασσα;
Μόνο ο ζωντανός οργανισμός-μηχανισμός τα μορφοποιεί και τους δίνει την όψη και
τα χαρακτηριστικά που από μόνα τους δεν έχουν.
Αυτό που λέμε ατομικό σύμπαν, είναι
το αποτέλεσμα της νοητικής διεργασίας του ενστίκτου. Είναι ουσιαστικά ένα
όνειρο (για πάρα πολλούς εφιάλτης) αφού το ένστικτο λειτουργεί στον ξύπνιο απαράλλαχτα
όπως και στον ύπνο. Είναι μια μηχανική διαδικασία δημιουργίας κινούμενων
εικόνων, σκέψεων και αλληλεπιδράσεων. Με τη διαφορά ότι όταν είμαστε ξύπνιοι
θεωρούμε ότι οι αλληλεπιδράσεις μας πραγματοποιούνται όχι με πλαστές (φαινομενικές)
νοητικές επινοήσεις όπως στα όνειρα (εξάλλου και στη διάρκεια του ονείρου το
ίδιο πιστεύουμε), αλλά με ζώντα πλάσματα έξω από τη σφαίρα δημιουργικής
επιρροής μας και άρα υπαρκτά πέρα από κάθε αμφισβήτηση, υπαρκτά και χωρίς εμάς.
Αυτός είναι ο βασικός λόγος που συμπεραίνουμε πως όταν δεν κοιμόμαστε βιώνουμε
μια πραγματικότητα και όχι τη συνέχεια του ονείρου. Αλλά πόσο έξω από τη σφαίρα
δημιουργικής επιρροής μας είναι τα άλλα όντα; Και πόσο έξω από τη σφαίρα
δημιουργικής επιρροής τους είμαστε εμείς; Τι σκεφτόμαστε όταν κοιτάζουμε έναν
άνθρωπο πέρα από το αν και με ποιους τρόπους μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε
προς όφελός μας; Υπάρχει αυτός ο άνθρωπος; Ή υπάρχει σε τόσες μορφές-ανθρώπους
όσοι είναι και οι άνθρωποι που τον κοιτούν, κι αυτό για την κάθε στιγμή που τον
κοιτούν ξεχωριστά; Επομένως, αποτελεί μια μοναδικότητα ή ένα πολυπρισματικό,
πολυσυμπαντικό αντικείμενο ανύπαρκτο ως αυτοτελή ενότητα;
Αν ένα αντικείμενο ήταν έξω από τη δημιουργική επιρροή μας απλά δεν θα το αντιλαμβανόμασταν, π.χ. αν ήταν εκτός ορατού φάσματος.
Και η συνείδηση; Η συνείδηση είναι ο φλοιός του ενστίκτου, σε αντίθεση με
το «εγώ» που αποτελεί το κέντρο του. Η καθοριστική διαφορά της από αυτό είναι
ότι παράγει πάντοτε θετικό αποτέλεσμα, αντίθετα με το τυφλό, κυρίως αρνητικό
και ενίοτε καταστροφικό «εγώ». Η συνείδηση δεν μπορεί να αποτελέσει περισσότερο
από, ας πούμε, 0,1% της ζωής ενός ανθρώπου. Πολλοί συγχέουν τη συνείδηση με τη
λογική, ενώ δεν έχουν καμιά υποχρεωτική συνάφεια. Άλλωστε η λογική συχνά γεννά
τέρατα, όπως είναι γνωστό, η συνείδηση όχι. Η λογική δρα ανεξάρτητα από σκοπούς.
Οι σκοποί είναι καθορισμένοι από το ένστικτο βάσει κληρονομικότητας και περιβαλλοντικών
επιρροών, ώστε ουσιαστικά η λογική αποτελεί ένα εξελιγμένο εργαλείο του
ενστίκτου. Η συνείδηση έχει ως μοναδικό σκοπό την ίδια. Κάποιος είναι
συνειδητός επειδή επιθυμεί να είναι συνειδητός.
