Έτρεχα με όλη μου τη δύναμη στην άκρη της λεωφόρου για να
προλάβω. Μέχρι που διαπίστωσα ότι κάθε έννοια κανονικότητας είχε χαθεί. Τα
αυτοκίνητα κινούνταν προς κάθε κατεύθυνση, χωρίς να λογαριάζουν λωρίδες και
σήματα κυκλοφορίας. Εκκωφαντικά κορναρίσματα, συναγερμοί και σειρήνες
περιπολικών τρυπούσαν τ' αφτιά μου. Στρατιές κατσαρίδων ξεπηδούσαν απ’ τα
φρεάτια σκαρφαλώνοντας στα οχήματα με τα ερμητικά κλειστά παράθυρα. Το μποτιλιάρισμα
ένα κουβάρι άλυτοι κόμποι.
Πέρα, στον ορίζοντα, γλυκοχάραζε η νέα μέρα. Έμεινα ακίνητος
να κοιτάζω την αυγή δίπλα στο παραταγμένο χάος των ήχων και των μετάλλων. Μόνο
η αναπνοή μου έβγαινε γρήγορη και κοφτή από το τρέξιμο.
Όταν έφτασα, η είσοδος του ξενοδοχείου ήταν γκρεμισμένη. Σκαρφάλωσα
πάνω απ’ τον σωρό των ερειπίων κι έφτασα στη ρεσεψιόν. Έκλεισα ένα δωμάτιο για
πέντε λεπτά ή για πέντε αιώνες – πού να ξέρει κανείς στην εποχή μας πόσο θα
χρειαστεί ένα δωμάτιο ξενοδοχείου;
Είχα σκοπό να κλειστώ εκεί και να περιμένω υπομονετικά μέχρι
ν’ ακούσω τα βήματα της Γκαμπριέλας στον διάδρομο, μέχρι να μου χτυπήσει την
πόρτα κι εγώ να τρέξω να της ανοίξω, να φιληθούμε παθιασμένα, να σφιχταγκαλιαστούμε
σαν τρελοί, να μην ξεκολλήσει ποτέ πια ο ένας απ’ τον άλλο…
Απρίλιος 2016