Δεν έχω άδικο να λέω ότι σε μένα συμβαίνουν τα πιο παράδοξα
περιστατικά, αφού μου έτυχε να συναντήσω και τον Άη Βασίλη καταμεσής της
πλατείας Ομονοίας.
Οδηγούσε αναπηρικό αμαξίδιο αντί για έλκηθρο, ένας αλήτης σκύλος
τον συνόδευε αντί ταράνδων, κι ούτε θα τον αναγνώριζα αν δε φορούσε σκούφο
κόκκινο με φούντα άσπρη -καθώς φορούσε πάντα ανά τους αιώνες σύμφωνα με τις
πλείστες περιγραφές που σώζονται ως τις μέρες μας- κι αν ο μούργος του ο
παιχνιδιάρης δε μου είχε τραβήξει το βλέμμα προσπαθώντας με πηδήματα να
δαγκώσει τον σκούφο τού αφεντικού του, ο οποίος, για να του μεγαλώσει τη
διάθεση, τίναζε τη φούντα του εμπρός – πίσω.
Φτάνοντας δίπλα μου, ο Άη Βασίλης άπλωσε το χέρι ζητώντας
ελεημοσύνη, χαρίζοντάς μου ταυτόχρονα ένα γενναιόδωρο χαμόγελο. Είδα το κομμένο
μέχρι πάνω αριστερό του πόδι, τα βρώμικα ρούχα του και τα σάπια δόντια. Έριξα
τον οβολό μου στην παλάμη του κι έμεινα να τον κοιτάζω όσο απομακρυνόταν
συνεχίζοντας να παίζει με τον σκύλο του.
Κι εγώ ο αμαρτωλός σκέφτηκα πως κάποτε ίσως να μοιάσω στην
αγιοσύνη του.
Δεκέμβριος 2015
Δεκέμβριος 2015