Μια νύχτα που κάποιος είχε καλύψει με πίσσα τον ουρανό και το σκοτάδι ήταν απόλυτο, ο Τάσος κι ο Τάκης, τα δυο αδέλφια, φίλοι μου παιδικοί, πήγαν στο κοντινό γυμνάσιο που σαν μαθητές σπάνια πατούσαν το πόδι τους. Πήδηξαν τα κάγκελα της χορταριασμένης πίσω αυλής, εκεί που πετάνε τα ελαττωματικά θρανία και τις σπασμένες καρέκλες. Ψαχουλεύοντας στα τυφλά διάλεξαν τρεις καρέκλες κι ένα θρανίο σε σχετικά καλή κατάσταση. Τα πέρασαν απ’ τα ψηλά κάγκελα και χωρίς να τους δει κανείς τα πήγαν σπίτι τους. Το θρανίο και τις δυο καρέκλες τα έβαλαν στο κέντρο της ισόγειας γκαρσονιέρας που εδώ και λίγο καιρό ζούνε, πλάι στα μπουρδέλα και τις πολυκατοικίες με τα «Απαγορεύεται η είσοδος στους μικροπωλητές» στις θωρακισμένες τους πόρτες. Την τρίτη καρέκλα την έβαλαν στη γωνιά για κανένα επισκέπτη. Κάθε φορά που περνάω από ‘κει καμαρώνουν για την επίπλωση του σπιτιού τους σε στιλ μαθητικό. Κι ας ήταν πάντα τους κακοί μαθητές.
Ιούλιος 2015