Αυτή η καινούργια της πρόταση, μετά
από τόσες που είχα απορρίψει, ήταν στ’ αλήθεια δελεαστική. «Μπορείς να με
νοικιάσεις με το χρόνο» είπε και το γυμνό χορταστικό της μπούτι σφήνωσε ανάμεσα
στα σκέλια μου. Κοίταξα ξαναμμένος το πρόσωπό της. «Θα με φιλάς στο στόμα;»
ρώτησα. «Όχι» απάντησε γυρίζοντας τα μάτια της αλλού, κι αμέσως βρέθηκα σε τόπο
μακρινό κι άγνωστο.
Ξεκίνησα μια μεγάλη πορεία περπατώντας
πάνω σε βουνά, τα βράδια κοιμόμουν σ’ εγκαταλελειμμένα καλύβια – διάττοντες
έσχιζαν τον ουρανό, τα πρωινά συνέχιζα τον δρόμο μου αμίλητος και κουρασμένος.
Σε κάποιο παράξενο χωριό του κόσμου, αργά το δείλι – ουρανός κόκκινος
ματωμένος, μια κάτασπρη αράχνη τρέχοντας γρήγορα άδειασε το δηλητήριό της στο
χέρι μου κι αυτό μούδιασε κι έπεσε κάτω λυμένο, σαν άνθρωπος κρεμασμένος από
δέντρο. Συνέχισα.
Πέρασα θάλασσες. Έφτασα στο νησί. Δε
σε βρήκα. Ξένοι άνθρωποι έτρωγαν στο τραπέζι σου και κάθονταν να χωνέψουν στην
αυλή σου.