Μπροστά πήγαινε ο Κυριάκος και πίσω εγώ. Θαύμαζα τη σίγουρη περπατησιά και το αθλητικό του παράστημα. Ίδιος όπως όταν ήμασταν μαθητές, πρώτος στα μαθήματα πρώτος και στα αθλήματα.
Διασχίσαμε τη λεωφόρο, πηδήξαμε τα κάγκελα, κατεβήκαμε
προσεχτικά το χωμάτινο ανάχωμα, φτάσαμε κάτω από τη γέφυρα. Μείναμε εκεί.
Ύστερα από λίγο ήρθαν δυο ομαδάρχισσες και μου εξήγησαν τους
κανόνες που έπρεπε να τηρούν όλα τα μέλη του συνεταιρισμού. Το άκουσμά τους
διακοπτόταν από το θόρυβο των αυτοκινήτων πάνω από τη γέφυρα. Με ρώτησαν αν
είχα απορίες. Είπα πως δεν είχα καμιά απορία.
Έπειτα πήγα στον θάλαμο. Δεν ήταν κανείς. «Δεν πρέπει να μένεις
μόνος εδώ» μου είπε από την πόρτα ένας του συνεταιρισμού. «Γιατί;» «Οι
ομαδάρχισσες θα δυσαρεστηθούν. Έλα στον κύκλο».
Η ομιλία είχε ξεκινήσει.
Μπήκα διακριτικά στον κύκλο. Στη μέση του μιλούσε μια ομαδάρχισσα για το μέλλον
του συνεταιρισμού. «Όλα είναι υπολογισμένα» έλεγε, «Όλα τα έχουμε μελετήσει. Κανείς
δεν πρέπει να χάσει την ελπίδα του. Τα χωράφια θα γίνουν δικά μας. Τα σύννεφα
θα γίνουν δικά μας. Οι γέφυρες θα γίνουν δικές μας». Κι αμέσως ανεβήκαμε στη
γέφυρα κι αρχίσαμε να τρέχουμε στην άκρη της λεωφόρου για να διατηρηθούμε σε
φόρμα.
Όμως το πρωί όλα άλλαξαν. Στο παγκάκι, πλάι στους κάδους των
σκουπιδιών, καθόταν η Χριστίνα κι έκλαιγε. Η ομαδάρχισσα υπηρεσίας την πλησίασε
θυμωμένη. «Τι έχεις;» τη ρώτησε. «Είμαι ερωτευμένη» απάντησε η Χριστίνα
ξεσπώντας σε λυγμούς. Η ομαδάρχισσα γύρισε αργά προς το μέρος μας. «Έγινε αυτό
που φοβόμουν» είπε.
Μαζί με τους πολλούς έφυγα και ‘γω. Προχωρούσα κατά μήκος της
λεωφόρου, πίσω από τη Χριστίνα που συνέχιζε να κλαίει. Οι θεοί δεν της είχαν
δώσει πολλά χαρίσματα και ο καιρός δεν ήταν καλός. Βαριά συννεφιά. Τα φορτηγά
περνώντας με ταχύτητα πετούσαν πάνω μας τα νερά απ’ τη βροχή της νύχτας.
Πλησιάζοντας στην πόλη αρχίσαμε να τρέχουμε γελώντας. Το
σούρουπο ήρθε γρήγορα. Σταματήσαμε λαχανιασμένοι. Έξω από το γήπεδο μου ζήτησαν
να γραφτώ στην ομάδα. Η Χριστίνα επέμενε πως έπρεπε να γραφτώ. «Γράψε εδώ το
όνομά σου και τη θέση που σ’ αρέσει να παίζεις» μου είπε ο υπεύθυνος εγγραφών.
Κι όπως πιτσιρικάς ήμουν καλός κάτω απ’ το τέρμα, έγραψα
‘‘νυχτοτερματοφύλακας’’, μια λέξη σύνθετη, που σημαίνει να υπερασπίζεις το
τέρμα της ομάδας σου κατά τη διάρκεια μιας ατέλειωτης νύχτας.
Μάιος 2015