Ακούσαμε
στην τηλεόραση τις άσχημες ειδήσεις, όμως δεν αλλάξαμε το πρόγραμμά μας. Βγάλαμε
δυο τραπέζια στον δρόμο, στρώσαμε λευκά τραπεζομάντιλα, βάλαμε τα καλά
σερβίτσια, τις παλιές ξύλινες καρέκλες που ήταν προίκα της μητέρας, το ψητό
κρέας σκεπασμένο με φύλλα μουσμουλιάς και καθίσαμε να φάμε σα να ‘ταν Λαμπρή.
«Πόσο Ευρωπαίοι είμαστε τελικά;» ρώτησε η Νικολέτα για ν’ αρχίσει η κουβέντα.
Από
το διπλανό σπίτι έρχονταν τα βογκητά της πληρωμένης κοπέλας που πηδούσε ο
γεροδεμένος Νικήτας. «Αυτό είναι άλλα είκοσι» του έλεγε με αγωνία στα μικρά
διαλλείματα της πράξης. «Όχι» απαντούσε αμέσως ο Νικήτας, ξαναμμένος κι αμετάπειστος.
Όταν
τελειώσαμε το φαγητό έβαλα το καλύτερο κομμάτι κρέας σ’ ένα πιάτο και πήγα στο
σκοτεινό πίσω δωμάτιο του σπιτιού να ταΐσω τον γερο-Μινώταυρο. Μόλις με είδε
σηκώθηκε στα τρεμάμενα πόδια του. «Δώσε μου να φάω» είπε με παράπονο. «Δεν μπορώ
να έρθω στο τραπέζι. Δώσε μου να φάω». Του έδωσα το πιάτο κι αυτός κάθισε στο
κρεβάτι, ακούμπησε το φαγητό στα πόδια του κι άρχισε να τρώει λαίμαργα με τα
χέρια, απολαμβάνοντας την κάθε μπουκιά.
«Δε
μένει τίποτα άλλο για να κάνω» σκέφτηκα. Σκυφτός, με βήμα αργό, πήγα στο
κοντινό ξωκλήσι, τράβηξα την κουβέρτα του ξύλινου κρεβατιού στη γωνιά, είδα το
ματωμένο σεντόνι, ξάπλωσα, απ’ το ταβάνι κρέμονταν μεγάλες απειλητικές αράχνες,
σιγά-σιγά κατέβαιναν μακραίνοντας τον ιστό τους, τις κοιτούσα να κατεβαίνουν…
Μάιος 2015