Πάντα είχε την περιέργεια να μάθει τι θα γινόταν αν ένα πρωί δεν το σταματούσε. Κάθε πρωί το σταματούσε. Συνήθως στο πρώτο, μέτριας έντασης χτύπημα. Ξυπνούσε αμέσως. Κι όταν το σταματούσε στον πιο δυνατό και πιο γρήγορο δεύτερο, ή στον επίμονο τρίτο χτύπο, ήταν μόνο επειδή βαριόταν να απλώσει το χέρι. Ναι, το πολύ μέχρι τον εκνευριστικό τρίτο που έτσι κι αλλιώς έδινε την εντύπωση του αιώνιου και γεννούσε την ανάγκη, σχεδόν αγωνία, να δοθεί ένα τέλος. Πέρα απ’ αυτόν απλωνόταν πέπλος μυστηρίου. Πώς έγινε και τόσα χρόνια δε δοκίμασε… Πόσα χρόνια;
Σήμερα… σήμερα που πια δεν είχε πουθενά να πάει, δε θα άπλωνε το χέρι. Ξύπνιος εδώ και ώρα, περίμενε ν’ ακούσει όλους τους χτύπους. Ύστερα, αργά, θα σηκωνόταν.
Μάιος 2010