Μου έδειξαν αμέσως εμπιστοσύνη. Το βράδυ θα με έπαιρναν μαζί τους. Το είχαν κάνει πολλές φορές οι δυο τους. Μόλις νύχτωσε κατεβήκαμε τη σκάλα του ορόφου τάχα θέλοντας να είμαστε ήσυχοι, αλλά κάναμε διάφορους θορύβους, απόρροια της χαλαρής μας διάθεσης. Μπήκαμε στο δωμάτιό της. Την πετσοκόψαμε με τσεκούρια και μπαλτάδες.
Το πρωί στο στενό δρομάκι για το σπίτι είχε δημιουργηθεί κυκλοφοριακό χάος. Ένας από εμάς πέρασε με το μηχανάκι του νευριασμένος μέσα απ’ το πλήθος. Όταν σταμάτησε άφησε το μηχανάκι να πέσει κάτω. Ο άλλος του συνέστησε ηρεμία, «…δεν υπάρχει λόγος να δίνουμε αφορμές» είπε. Ο πρώτος είπε ότι έτσι όπως πήγαινε το πράγμα θα μας έπιαναν. Πίσω του ήταν μια πόρτα. Πίσω από την πόρτα έστεκε ένας επιθεωρητής της ασφάλειας που κρατούσε κιόλας τις πρώτες σαφείς ενδείξεις στα χέρια του. Φορέσαμε και οι τρεις μαύρα μακριά μαγιό και μαζί με τους στενούς συγγενείς του θύματος -φόρεσαν επίσης μαύρα μακριά μαγιό- βουτήξαμε στη θάλασσα. Όλοι μαζί δέκα. Τότε αυτοί άρχισαν να μας τραγουδούν: «Καταραμένοι να είστε και οι τρεις, καταραμένοι!» Τους ακούγαμε εξακολουθώντας να τσαλαβουτάμε αμήχανα. Δεν αμφιβάλλαμε ότι πολύ σύντομα θα αποκαλύπτονταν όλα.
Φεβρουάριος 2010