Συχνά στη διάρκεια της ζωής του, αναλογιζόμενος σε ανύποπτες στιγμές πόσο γρήγορα έτρεχαν και τον προσπερνούσαν χαρές και λύπες, μουρμούριζε μελαγχολικά: «Όλα περνούν…» Ύστερα βουτούσε ξανά στην καθημερινότητα.
Ένα πρωί ξύπνησε με δυνατό πονοκέφαλο, η καρδιά του βαριά, το ρυτιδιασμένο του πρόσωπο πρησμένο από τη νύχτα. Κρύωνε. Το στόμα του άνοιξε και –σα να μιλούσε κάποιος άλλος- πρόφερε σιγά: «Όλα πέρασαν…»
Όλα είχαν περάσει.
Ιανουάριος 2015