Δε βρίσκεται η εξορία των
αισθημάτων
Δε μιλάμε για έναν
εφτασφράγιστο τάφο
Μήτε για σκοτάδι
Μήτε για φως
Μήτε για τίποτα
Αν δεν μπορέσεις να διακρίνεις
το απροσάρμοστο πληγωμένο ζώο
Το συνθηματικό χτύπο της
καρδιάς
Που κραυγάζει έλα
Και συ φοβάσαι και μένεις
Κι αυτό φοβάται πιότερο από
σένα
Και φεύγει
Γιατί όλα περνούν
Τα αισθήματα περνούν
Η καλοσύνη περνά
Στο πρώτο κοίταγμα μιας εφτασφράγιστης
μοίρας
Παρόλο που δεν είναι σκοτάδι
για να φοβηθείς
Μήτε φως να σε κάψει
Ποτέ δεν ήθελες;
Έτσι
Από διέγερση ενεργών αισθημάτων
Στον καθρέφτη του μπάνιου
Να τεντώσεις την εφτάχορδη λύρα
Μιας εφτασφράγιστης μοναξιάς
Κρατώντας ένα κοχύλι στα χέρια
Που δεν ξέρεις
Το παίζεις στα δάχτυλα
Μαντεύεις
Αν είναι γεμάτο ή άδειο
Μα δεν είναι μια γεμάτη
αδιοσύνη
Μήτε είναι σκοτάδι
Μήτε είναι φως
Σχεδόν προσιτό
Από τα βάθη του ωκεανού στα
χέρια σου
Το ξαναζυγίζεις
Έτσι
Από περιέργεια
Σκύβεις και το μαζεύεις
Μια νύχτα το φυλάς κάτω απ’ το
μαξιλάρι σου
Χωρίς να ξέρεις
Αν έχεις κάτι ή τίποτα
Κοιτάζεις απ’ την κλειδαρότρυπα
Πάνω απ’ τις εφτά σύρτες
Και φεύγεις
Παρόλο που δε βλέπεις σκοτάδι
για ν’ αγριευτείς
Μήτε φως να σε τυφλώσει
Γλιστρά μέσα απ’ τα χέρια σου
Παρόλο που δεν είναι άμμος
Παρόλο που τ’ αποτυπώματά σου
μένουν
Και τα μεγάλα κύματα είναι
μακριά
Παρόλο που είναι Άνοιξη
Γλιστράει
Γιατί όλα επαναλαμβάνονται
Κ’ είναι της αναζήτησης
αδερφάκι κ’ η καλοσύνη
Μιας διπλής στιγμής η ταλάντωση
των αισθημάτων
Παρόλο που δε θα στοίχιζε
Να τρυπώσεις στο κοχύλι
Να θαυμάσεις την όψη σου
καθρεφτισμένη από τα πριν
Να εκπλαγείς από το πόσο εύκολα
Τ’ αποτυπώματά σου
Διαπερνούν το εφτάτειχο
μοναστήρι
Και ρυτιδώνουν το μέτωπο της
καρδιάς
Να χαρείς την ηχώ της λαλιάς
σου
Δεν είναι τόσο σκιαχτερά να
πεις
Να βρεις τα πάντα στα μέτρα σου
Να δεις έναν άλλο ουρανό
Μιαν άλλη νύχτα
Γιατί δεν είναι η εξορία των
αισθημάτων
Μήτε σκοτάδι
Μήτε φως
Μήτε υπήρξε στιγμή που να μην
ήσουν καλεσμένη
Κοιτάζεις τους άδειους
καναπέδες και φεύγεις
Παρόλο που υπάρχουν πολλοί φίλοι
Παρόλο που υπάρχει κάτι που
ανασαίνει
Δύσκολα
Και τα μεγάλα κύματα αργούν
Βάζεις τ’ αφτί κι ακούς τον αχό
της θάλασσας
Με μια πρωτόγονη συσκευή
διασύνδεσης αισθημάτων
Διαβιβάζονται σήματα
Διανοίγονται οδικές αρτηρίες
Παρέχονται υπηρεσίες
Τη στιγμή που μια στάλα αρμύρας
Διαπερνώντας το εφτάτειχο
κάστρο
Νοτίζει τ’ αποτυπώματά σου
Γιατί όλα μένουν
Γιατί δεν είναι εκεί η εξορία
των αισθημάτων
Μήτε το σκοτάδι
Μήτε το
φως
Ιούνιος 2005
Ιούνιος 2005