Ο ουρανός εδώ και ώρες έβρεχε πέτρες
σε μέγεθος και σχήμα μπάλας πετοσφαίρισης κι εγώ τις απέκρουα με επιδεξιότητα
έμπειρου πασαδόρου.
Σα να μην έφτανε αυτό, στις ακτές του
Ατλαντικού και εντελώς απρόσμενα η Θάλεια πήδηξε στα παγωμένα νερά, θέλοντας
έτσι να με εκδικηθεί. Την έβλεπα από ψηλά να παλεύει με τα κύματα. Ήξερα πως
έπρεπε να βουτήξω κι εγώ για να τη σώσω. Κι ήξερα πως δε θα το τολμούσα. Δεν
τολμούσα καν να αναγνωρίσω στις κινήσεις των χεριών της τα νεύματα που με
καλούσαν απεγνωσμένα κοντά της.
Προχώρησα στον έρημο δρόμο. Αναπόλησα
τις μακρινές μέρες τού σχολείου, τον έπαινο της δασκάλας για την έκθεσή μου με
θέμα τις μεταμορφώσεις του Πρωτέα.
Γύρισα το κεφάλι πίσω και είδα τη Θάλεια να σκουπίζεται με τις πετσέτες που τις
είχαν προσφέρει άνδρες ντυμένοι με στολές κατάδυσης, αυτοί που προφανέστατα την
είχαν σώσει. Με κοίταξε με ένα φαρμακερό βλέμμα.
Δεκέμβριος 2015