Μια νύχτα που τριγύριζα στους δρόμους, είδα τον Θοδωρή, τον καφετζή της γειτονιάς, αγχωμένο. Δε μου έκανε εντύπωση γιατί ήξερα ότι ο Θοδωρής αγχώνεται με όλα και με όλους.
Κάθισα σ’ ένα τραπεζάκι απ’ αυτά που βρίσκονταν στο πεζοδρόμιο
για ένα κονιάκ. Πριν προλάβω να τον ρωτήσω μου εξομολογήθηκε το πρόβλημά του. «Έβαλα
τηλεόραση να βλέπουν οι πελάτες ποδόσφαιρο και τώρα μου παραπονιούνται αυτοί
στο βάθος πως είναι χαμηλά και δε
βλέπουν».
Εξέτασα την κατάσταση. «Σε ποιο ύψος θα ήταν καλά;» τον ρώτησα.
Σήκωσε ψηλά την τηλεόραση με δυσκολία στα αδύναμα χέρια του. «Να, σε αυτό το
ύψος θα ήταν καλά» μου είπε. «Τότε συνέχισε να την κρατάς έτσι» του απάντησα,
«και το πρόβλημά σου έχει λυθεί». Έλαμψε από χαρά. «Πραγματικά, έχει λυθεί»
είπε, «πώς δεν το σκέφτηκα τόση ώρα;» Ύστερα από δυο λεπτά με κοίταξε
παραπονεμένος. «Ναι, αλλά εγώ δε βλέπω» μου είπε.
Αυτό ήταν ένα ακόμη δυσκολότερο πρόβλημα για μένα. Διέτρεξα αργά
με τη ματιά μου ολόκληρο το καφενείο. Σηκώθηκα, πήρα τον μεγάλο καθρέφτη πίσω
απ’ το μπαρ και τον έστησα μπροστά στον Θοδωρή. «Τώρα βλέπεις;» τον ρώτησα.
«Ναι!» μου είπε και έλαμψε ξανά από ευτυχία.
Κατέβασα το κονιακάκι κι έφυγα απ’ το καφενείο. Κι
όπου κι αν περπάτησα κείνο το βράδυ, με χτυπούσε και μια θύμηση παλιού
εγκλήματος.
Νοέμβριος 2015