«Ας με βοηθήσει κάποιος», φώναζε
όλο και πιο ξεψυχισμένα, παλεύοντας να πάρει ανάσα, παλεύοντας με τα αγριεμένα
κύματα. Εμείς τον κοιτούσαμε από την προβλήτα, μέχρι που σταμάτησε να φωνάζει.
Το κεφάλι και το χέρι του, που άπλωνε προς εμάς, εξαφανίστηκαν κάτω από το
νερό.
«Τον έπνιξαν οι αυταπάτες του», είπε ένας. «Και ποιον εννοούσε λέγοντας κάποιος;» είπα εγώ. Ο παλιός συμμαθητής μου, ο Κυριάκος, γύρισε προς εμένα και μου είπε κάποια λόγια ολότελα ακατάληπτα.
Αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε. Έφυγα τελευταίος, με όλο και μεγαλύτερη την εντύπωση πως ήμουν ο πνιγμένος.