Εκείνο το διπλό φονικό για το οποίο φυσικά ήμουν ο ένοχος…
Εκείνα τα δυο κουτιά που αν έπεφταν στα χέρια της
αστυνομίας…
Τα έκλεψα. Ξημερώθηκα να περιμένω το σκουπιδιάρικο κι όταν
επιτέλους είδα τον κάδο του να τ’ αλέθει είπα εντάξει.
Αλλά στο μοναστήρι οι καλόγεροι ήταν πολύ ζόρικοι. Κουνούπι
δεν άφηναν κρυμμένο. Μου άνοιξαν τις τσάντες, είδαν τις φωτογραφίες, κατάλαβαν.
«Καταδότες!» τους φώναξα κατάμουτρα.
Τώρα πια μόνο το πλοίο μπορούσε να με σώσει. Έτρεξα στο λιμάνι
της Τήνου. Και όπως πάντα, έτσι και τώρα, έκανα το μοιραίο λάθος, παίρνοντας το
πλοίο προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Ήμουν παγιδευμένος. Ήξερα πως αν έτρεχα σε σένα, μητέρα,
αυτό θα ήταν η τέλεια απόδειξη της ενοχής μου. Σε έψαξα στο πλήθος σαν τρελός,
σε βρήκα, σε αγκάλιασα, έκλαψα πικρά, έκλαψα πικρά, όλα είχαν αποκαλυφθεί.
Πώς να δικαιώσεις το όνειρο;
Μάρτιος 2016