Η ζωή μας είχε γίνει εφιάλτης. Όποτε
ήθελαν έμπαιναν στα σπίτια μας, έκλεβαν, χτυπούσαν, μαγάριζαν. Φορτωθήκαμε
λοιπόν και ‘μείς από έναν μπόγο στον ώμο και τραβήξαμε γι’ αλλού.
Η αδελφή μου η Μάρθα βγαίνοντας
τελευταία άφησε ανοιχτή την εξώπορτα. «Έτσι θα την αφήσουμε;» της είπα. «Τι
σημασία έχει πια;» μου απάντησε. Μα εγώ γύρισα και με μια απαλή κίνηση, για να
μην τρίξει, έτσι όπως σκεπάζει κανείς ένα παιδί στον ύπνο του, την έκλεισα.
Λίγο πιο κάτω είδαμε τη γάτα μας που
ψάχναμε μέρες να ξεψυχάει πονεμένη. Μας κοίταξε με το βαθύ, ήρεμο βλέμμα της.
Στην πλατεία που συγκεντρωθήκαμε,
κάποιος είχε γράψει με κόκκινη μπογιά στις πλάκες την ακατανόητη φράση: «Ή θα
υπάρχεις ή θα ευτυχείς».
Αύγουστος 2015