Η ανησυχητική πλευρά του ουρανού

Διαθέσιμη η νέα έκδοση του μυθιστορήματός μου "Η ανησυχητική πλευρά του ουρανού".

Smashwords (e-pub)

Draft2digital (apple και Kobo)


Η «ανησυχητική πλευρά του ουρανού» αποτελεί μια πικρή παρωδία με κύρια πρόσωπα έναν μεσήλικα υπάλληλο λογιστηρίου και τον συγγραφέα - αφηγητή του μυθιστορήματος.

Ο πρώτος ζει ως τα σαράντα εννέα του χρόνια "…ανιαρά και άσκοπα, μέχρι που ανακάλυψε τις φάρσες". Έχοντας εκτραπεί απ' τον "ίσιο δρόμο" με δική του ευθύνη, θα μπλεχτεί σε μια περιπέτεια που θα τον οδηγήσει κυριολεκτικά ως τον πάτο της κόλασης.

Ο δεύτερος είναι νέος. Ονειρεύεται να γράψει το "μεγάλο" μυθιστόρημα που θα τον κάνει διάσημο, αλλά έχει διαλέξει λάθος ήρωα. Ο στόμφος του ύφους του έρχεται συχνά σε αντίθεση με όσα αφηγείται, ενισχύοντας την παρωδία.

Η αρχική περιφρόνηση ή αντιπάθεια του ενός προς τον άλλο, θα γίνει τελικά αμοιβαία συμπάθεια και φιλία καθώς οι ζωές τους μπλέκονται.

Ακολουθούν μερικά αποσπάσματα του μυθιστορήματος

“…Έπιασε πάλι την εφημερίδα συνεχίζοντας να διαβάζει ερωτικές αγγελίες. Κάποιες που του άρεσαν ιδιαίτερα τις διάβαζε δεύτερη φορά μεγαλοφώνως. Δε θα πρέπει να υποτιμήσει κανείς το λογοτεχνικό ενδιαφέρον που παρουσιάζουν  αυτού του τύπου οι αγγελίες. Οι άσημοι δημιουργοί τους, χωρίς καμιά φιλοδοξία αναγνώρισης της αξίας του έργου τους, συχνά χαρίζουν στον αναγνώστη μικρά κομψοτεχνήματα. Για του λόγου το αληθές, καταγράφω εδώ μια απ’ τις αγγελίες που ο κ. Ανδρέου διάβασε απ’ έξω του: «Αγαλματένια καλλονή, με ανατολίτικες συνήθειες και πλούσια φαντασία, πραγματικός πειρασμός, αναζητεί κύριο που ξέρει τι θέλει, για να περάσουν μαζί αξέχαστες στιγμές». Με την πρώτη λέξη ο δημιουργός σε παραπέμπει στα αρχαία κλασικά πρότυπα, με τη δεύτερη φέρνει στο νου σου όλες τις φυσικές καλλονές που έχεις γνωρίσει, ποταμάκια, δάση, λιμνούλες κλπ. Έχουμε, επομένως, αρχαίο πνεύμα αθάνατο συνδυασμένο με τη σοφία της μαμάς Φύσης. Έπειτα πέφτει το φοβερό υπονοούμενο: «Με ανατολίτικες συνήθειες και πλούσια φαντασία». Μετά από το ταξίδι στην αρχαιότητα και στα διάσημα φυσικά μνημεία του κόσμου, ο αναγνώστης στρέφει το βλέμμα του ανατολικά. Οι χίλιες και μια νύχτες ανοίγουν τις πόρτες τους να τον υποδεχτούν. Τι χρυσά παλάτια, τι διαμάντια, τι σμαράγδια μεγάλα σαν βουνά, τι μαργαριτάρια λαμπερά σαν ήλιοι, τι χαρέμια, τι κοπέλες όμορφες σαν τα κρύα νερά, τι ουρί του παραδείσου! Και μέσα απ’ όλα προβάλει η τέλεια μορφή της Σαχραζάτ! Διότι πλούσια φαντασία σου λέει ο άλλος. Και η Σαχραζάτ από φαντασία άλλο τίποτα. Έπειτα λέει: «πραγματικός πειρασμός». Ποιος ο σκοπός του δημιουργού εδώ; Έχεις χαθεί για τα καλά στα μονοπάτια του μύθου. Με κάποιο τρόπο πρέπει να επανέλθεις στην πραγματικότητα. Όχι μόνος. Μαζί με τον μύθο. Ο πειρασμός, ο μύθος, είναι πραγματικός! Μπορείς να τον αγγίξεις (καθώς και πολλά άλλα πράγματα να του κάνεις). Τι καλά! Έπειτα: «Αναζητεί κύριο που ξέρει τι θέλει». Για φαντάσου! Η ιστορία ξαναγράφεται. Το ουρί του παραδείσου σε ψάχνει, δεν το ψάχνεις. Τρέχει πίσω σου. Στάσου ντε να σε προφτάσει! Βέβαια λέει «…κύριο που ξέρει τι θέλει». Και ποιος είναι αυτός ο κύριος, ρε φίλε; Ε, ναι, μάθε το αν δεν το ξέρεις! Εγώ είμαι! Ναι, είμαι ένας κύριος που ξέρει τι θέλει! Τέλος, ύστερα απ’ όλες τις συναρπαστικές περιπέτειες που έζησες σε μόλις δεκάξι λέξεις, δε χρειάζεται άλλο από ένα χαλαρό φινάλε. «Για να περάσουν μαζί αξέχαστες στιγμές». Ένα λαμπερό, διεγερτικοχαλαρωτικό φινάλε".
      

“….Τι ώρα; Οκτώ και οκτώ. Η ζωή είναι γεμάτη κύκλους. Ο ένας πάνω στον άλλο, στριμώχνονται σαν σε γεμάτο τρόλεϊ. Καμιά φορά ο πάνω πέφτει. Και μένει ο κάτω. Ωραία. Τι ήθελα να πω; Ναι, μεγάλη χοντροκοπιά. Έλλειψη ευγένειας. Έλλειψη υψηλών ιδανικών. Θυμάται την πρώτη του φάρσα, καλύτερα να λέμε σπουδή φάρσας. Καλεί τους συναδέλφους του στα τηλέφωνά τους. Δε μιλάει. Και γιατί θα έπρεπε να είχε μιλήσει; Καθένας έχει το δικαίωμα να μένει σιωπηλός. Το αναγνωρίζει ο νόμος μέχρι και στον εγκληματία. Άρα, έστω κι αν ήταν εγκληματικό αυτό που έκανε, είχε το δικαίωμα να το κάνει. Η ελληνική δικαιοσύνη τον προστατεύει ρητά. Παρά την προστασία της ελληνικής δικαιοσύνης, ωστόσο, έλλειπε η κομψότητα. Αν είχε την ευχέρεια να επαναλάβει την πρώτη του φάρσα, αλλιώς θα την εκτελούσε. Βέβαια απομένει η συγκίνηση της πρωτόβγαλτης δημιουργίας που η  αδεξιότητά της αναδεικνύει την επιδεξιότητα των μεταγενέστερων δημιουργιών. Επίσης το σπουδαιότερο είναι η πορεία, το ταξίδι στην Ιθάκη κ.λ.π. Γιατί αν είσαι στην Ιθάκη, κανένας λόγος για ταξίδι. Κι αν δε ζήσεις το ταξίδι δεν είσαι σε θέση να εκτιμήσεις την Ιθάκη. Η Ιθάκη δε θα ήταν Ιθάκη αν δε μεσολαβούσε το ταξίδι. Όλα αυτά τα έχουν πει πολύ ωραία διάφοροι μεγάλοι ποιητές. Και παρότι θα προτιμούσα να είχα τη μαρμελάδα δίπλα μου και να βουτάω το δάχτυλο στα βάθη της, το ταξίδι που πρέπει να κάνω για να τη φτάσω την εξυψώνει σε Ιθάκη. Δηλαδή τα πάντα είναι εν δυνάμει Ιθάκες. Δηλαδή δεν υπάρχουν Ιθάκες. Δηλαδή υπάρχουν, αλλά κανονικά δεν υπάρχουν. Αλλά επειδή δεν υπάρχει κανονικό και ακανόνιστο, υπάρχουν Ιθάκες. Άρα υπάρχουν. Κι αν προχωρήσουμε περαιτέρω, κάθε μέρα μάς περιμένουν τουλάχιστον μια ντουζίνα Ιθάκες. Υπάρχει και μία Ιθάκη που μας περιμένει όλη μας τη ζωή. Και πολλές φορές άδικα μας περιμένει. Στο φινάλε ασ’ τη να περιμένει. Ποιος της είπε να μας περιμένει; Άρα Ιθάκη υπάρχει αλλά ασ’ τη να περιμένει. Πάντως μας περιμένει. Πρέπει να βουτήξουμε τα κουπιά και να πάμε να την ανταμώσουμε. Ή να μην πάμε. Οπότε δε θα την ανταμώσουμε. Για παράδειγμα, μπορούμε απ’ το πρωί ως το βράδυ να παίζουμε σκάκι, ή τάβλι, ή ντάμα, ή τριανταμία, ή ξερή, ή ό,τι άλλο. Βέβαια κι αυτό είναι μια Ιθάκη. Χωρίς ταξίδι, όμως. Όμως, για να φτάσεις να παίζεις απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ σκάκι, ή τάβλι, ή χαρτιά, έχεις κάνει ταξίδι. Άρα υπάρχει και ταξίδι. Και Ιθάκη και ταξίδι. Και ‘γω μπορώ να μη σηκωθώ απ’ το κρεβάτι, κι όμως να ‘χω ταξιδέψει και να ‘χω φτάσει στην Ιθάκη. Στην περίπτωση αυτή το κρεβάτι είναι μια Ιθάκη. Δηλαδή ανοίγεις το πρωί τα μάτια, κι έχεις ταξιδέψει κι έχεις φτάσει στην Ιθάκη. Άρα Ιθάκη υπάρχει και αυτή τη στιγμή είμαι στην Ιθάκη…”